Rekrutacja

Rekru­ta­cja
Pierw­sza sprze­daż doty­czy nas samych, ale mowa tu nie o sprze­daży lek­kich oby­cza­jów.
Mam na myśli roz­mowę kwa­li­fi­ka­cyjną, przez którą nie raz w życiu należy prze­brnąć z podnie­sio­nym czo­łem, nara­ża­jąc się na to, że mowa nasza powinna być dosto­so­wana do tego, co chce usły­szeć poten­cjalny pra­co­dawca, a nie do naszych szcze­rych ade­kwat­nych wypo­wie­dzi, na które z przy­czyn oczy­wi­stych nie możemy sobie pozwo­lić. Rozmowa kwa­li­fi­ka­cyjna ma to do sie­bie, że ni­gdy nie wiesz na, kogo tra­fisz, dla­tego wycho­dząc na prze­ciw naj­bar­dziej wygó­ro­wa­nym potrze­bom rynku HR, stwo­rzy­łam sce­na­riusz nie­mal ide­alny na tego typu sty­tu­ację, kiedy to nie musimy uda­wać kogoś, kim w rze­czy­wi­sto­ści nie jeste­śmy.
Pyta­nie, czy ktoś to kupi? Myślę, że inte­li­gentny czło­wiek tak, inna kate­go­ria czło­wie­czeń­stwa w więk­szo­ści przy­pad­ków skie­ruje nas naj­praw­do­po­dob­niej na bada­nia psy­chia­tryczne lub odprawi z kwit­kiem.
Każda napi­sana linika, czy wypo­wie­dziane słowo według stan­dar­dów kogoś innego zabija coś głę­boko w nas samych, to jak pro­sty­tu­cja.
Ana­li­zu­jąc pyta­nia, poja­wia­jące się na roz­mo­wach rekru­ta­cyj­nych pozwolę sobie na pre­zen­ta­cję takiego sce­na­riu­sza, który nie jest stan­dar­dowy, zatem hipo­te­tycz­nie zakłada, co poten­cjalny pra­cow­nik i kan­dy­dat chciałby tak naprawdę powie­dzieć, a z nie­wia­do­mych przy­czyn nie potrafi tego zro­bić.
1. Czym chcia­łaby się Pani zaj­mo­wać w naszej fir­mie?
-Chcia­ła­bym wyko­ny­wać pro­fe­sję, dzięki któ­rej nie musia­ła­bym mar­twić się spe­cjal­nie o wyna­gro­dze­nie, mogła­bym chro­nić umysł przed pro­sty­tu­owa­niem i uwol­nić się od wła­dzy zewnętrz­nej.
2. Co ma Pani na myśli?
– Mam na myśli zawód, w któ­rym nie obo­wią­zuje stawka godzi­nowa, a zarob­ków nie ogra­ni­cza ilość wło­żo­nej pracy.
3. Dla­czego wybrała Pani naszą firmę i apli­ko­wała na to sta­no­wi­sko pracy?
-Ponie­waż to, co zostało stwo­rzone, by latać kiep­sko radzi sobie uwię­zione na ziemi, ska­zane na drep­ta­nie w miej­scu.
4. Jakie dzia­ła­nia pod­ję­łaby Pani, aby dotrzeć do szer­szego grona klien­tów?
-Zwy­kle trak­tuję swoją wie­dzę jako wła­sność pry­watną, którą powin­nam chro­nić i strzec, to ozdoba, która pozwala mi się piąć po szcze­blach kariery.
5. Jak wyobraża sobie Pani dzień pracy w naszej fir­mie?
-Gdy­bym potra­fiła prze­wi­dzieć jak dokład­nie będzie wyglą­dał mój dzień, poczy­ła­bym się odro­binę mar­twa… Pro­wa­dzi­ła­bym dzia­ła­nia, dzięki któ­rym mogła­bym być wędrow­cem, zawo­do­wym myśli­cie­lem, prze­by­wa­jącą w kawiar­niach z dala od biu­rek i struk­tur orga­ni­za­cyj­nych, mogła­bym pochła­niać książki jedna za drugą i nie musieć się nikomu tłu­ma­czyć. Chcia­ła­bym mieć rów­nież wpływ na jakość i dłu­gość swego snu i korzy­stać z tej potrzeby filo­zo­ficz­nej wedle wła­snego uzna­nia i mieć święty spo­kój.
6. Jakie są Pani mocne strony?
-Pozo­staję kimś nie­wzru­szo­nym, potra­fię zacho­wać spo­kój w sytu­acjach napię­cia, a więc mam umie­jęt­ność uzna­waną za nie­zbędną, żeby zostać lide­rem, dowódcą woj­sko­wym albo mafij­nym ojcem chrzest­nym.
7. Jakie są Pani ocze­ki­wa­nia finan­sowe?
-Chcia­ła­bym dosta­wać wię­cej niż zwy­kły śmier­tel­nik.
8. Pro­szę podać Pani ulu­bione motta życiowe
-”Wyzwa­nie to moje waka­cje”, „Ulgę odczu­wam w dzia­ła­niu” oraz jedno z moich ulu­bio­nych „Przy­go­tuj się na naj­gor­sze, naj­lep­sze poto­czy się samo”
9. Co Panią moty­wuje do pracy?
Nie przy­stoi zrzu­cać cię­żaru utrzy­ma­nia na nie­bo­gatą rodzinę.
10. Miała pani prze­rwę w wyko­ny­wa­niu funk­cji kie­row­ni­czych, jak zamie­rza się pani odna­leźć na dość prze­sy­co­nym ofer­tami rynku?
-Rze­czy­wi­ście, moje zdol­no­ści mar­nieją i nie­długo będę pamię­tała to, czego ni­gdy nie było.
Zdo­by­cie chleba nie zmusi mnie do rezy­gna­cji z wła­snego pro­gramu życio­wego.
Muszę zatem wyru­szyć w drogę odwrotną do tej, którą przy­by­łam.
11. Gdyby otrzy­mała Pani sta­no­wi­sko kie­row­ni­cze, jak wyra­ża­łaby Pani swoje potrzeby, zdol­no­ści i moty­wo­wała zespół?
– Chcia­ła­bym wyczuć i wyra­zić potrzeby swo­jego czasu, posia­dam wspa­niale okre­śla­jący akt wyobraźni w sto­sunku do przy­szło­ści, jeśli cho­dzi o moty­wo­wa­nie innych, uwa­żam, że wszystko, co jeden czło­wiek zdoła sobie wyobra­zić, inni zdo­łają zre­ali­zo­wać. Ważne jest dla mnie, aby nie prak­ty­ko­wać w pracy spo­ży­wa­nie posił­ków prze­ry­wa­nych oraz to, aby rywa­li­za­cja odby­wała się siłami natury.
12. Jakie ma Pani wady?
-Jestem jak bate­ria ze sta­rej komórki, potrze­buję pię­ciu godzin łado­wa­nia.
13. Kto jest Pani ido­lem w dro­dze do suk­cesu?
-Chri­stian Grey, ponie­waż postrze­gał i odniósł suk­ces dzięki ludziom. Wie­dział, co ich nakręca, moty­wuje, inspi­ruje bar­dzo dobrze znał się na ludziach. Klu­czem do suk­cesu w jego przy­padku było zna­le­zie­nie uta­len­to­wa­nych ludzi i pano­wa­nie nad nimi oraz spra­wo­wa­nie kon­troli nad wszyst­kim.
-Czy nie jest to przy­pa­dek szczę­ścia?
-Być może, nie wiem, jed­nak śmiem zgo­dzić się z Chri­stia­nem Greyem, że im wię­cej się pra­cuje, tym wię­cej ma się szczę­ścia.
14. Jakie cele udało się Pani osią­gnąć?
-Nie daję się oma­mić tym, któ­rzy twier­dzą, że istotą życia jest osią­ga­nie celów, czyż ewo­lu­cja osią­gnęła kie­dyś swój cel? Otóż nie! Jest śle­pym par­ciem wszyst­kiego naprzód.
15. Co było dla Pani naj­trud­niej­sze w dotych­cza­so­wej pracy?
-Nie mogłam znieść myśli, że epi­de­mia zwol­nień może mnie przy­pad­kowo omi­nąć.
16. Gdy­bym zadzwo­nił teraz do Pani zna­jo­mych, co by mi o Pani powie­dzieli?
– Moi mocno osa­dzeni w real­nym życiu zna­jomi z wolna mnie cenią, ale ni­gdy nie zaak­cep­tują cech mojego cha­rak­teru, który wymyka się prze­cięt­nej nor­mie.
17. Czy ma Pani jakieś pyta­nia?
-Czy będzie coś ze mnie? Bo strasz­nie bym chciała, żeby było.